In ons eerste gesprek noemde Loek zichzelf een zondagskind. Hij zegt dat hij nooit echt moeite heeft hoeven doen. Gemakkelijk diploma’s gehaald, altijd snel werk gevonden en als vanzelf gerold in de rol van nu; partner van een creatief bureau met een gerenommeerde naam in de branche. Hij is veel in de publiciteit. Dus wat is het probleem zou je denken. Toch knaagt er ontevredenheid. Over zichzelf én over wat hij toevoegt. Dat ontevreden gevoel begint zijn tol te eisen. Het uit zich in zijn gedrag en dat heeft effect op zijn medepartners en collega’s. Steeds vaker is er onenigheid en krijgt Loek de dingen niet voor elkaar.
We hebben een paar gesprekken nodig om de formulering van zijn vraag te vinden. We hebben het over zijn ‘geschiedenis’ en ik vraag me stiekem af waarom hij zichzelf zo’n zondagskind vindt. Ja, het is waar dat hij een natuurlijk charisma heeft en heel gemakkelijk praat. Als hij iets presenteert gelooft iedereen vrijwel altijd direct wat hij zegt. Maar in onze gesprekken kom ik er achter dat Loek ook veel heeft meegemaakt en dat lacht hij bij voorkeur een beetje weg.
Een belangrijke doorbraak in ons coachtraject is als hij beseft dat hij eigenlijk bang is. Bang om door de mand te vallen, bang dat iedereen op een zeker moment ontdekt, dat hij helemaal niet zo goed is en dat zijn kaartenhuis in elkaar stort. Die zelfde angst maakt dat hij als een konijn op de weg in de koplampen kijkt, geen stappen kan zetten en niet weet wat te doen.
Wat hij zou willen is ruimte en rust. Los van de hectiek van alledag. Tijdje zonder zoveel dagelijkse impulsen waardoor hij snel afgeleid wordt. Zijn creatieve geest gaat met alles aan de haal. En zo komt het dat er alleen maar losse eindjes zijn, er eigenlijk niets echt afkomt en Loek elke avond moe en onvoldaan naar huis gaat.
We praten er over door en we opperen een time out van een paar maanden, een soort sabbatical. Hoe dan ook ruimte en rust om focus te krijgen en de wereld (en zichzelf) te laten zien dat hij echt iets kan. Zich verdiepen in iets en anderen daarmee informeren.
Zijn reactie is weerstand; “Nee jo, dat kan toch niet, want hoe ga ik dat vertellen en hoe moet het financieel en wat als ik daarna niet terug kan en ..... “ Het duurt nog maanden en veel gesprekken tot een dag dat hij zegt dat hij het wil doen........ die paar maanden sabbatical. Sinds we erover hebben gesproken laat het hem niet meer los en als hij het nu niet doet, wanneer dan? Zweet in de handen, doodeng en waar moet ik beginnen.
Ik heb ervaring in in het begeleiden van mensen die iets heel graag willen maar niet durven doorzetten. Ik ben van mening dat iedereen een time out zou kunnen hebben. Om bij te komen, uit te rusten en inspiratie op te doen. Ik kan mijn enthousiasme over zijn besluit nauwelijks bedwingen. “IK ga je helpen” zeg ik. Zo gezegd zo gedaan!
We schetsen de kaders. Wat zou hij willen doen (begin met het einde voor ogen) en wat moet en wat kan. Wat is een goede periode? Wat moet hij regelen bijvoorbeeld financieel en contractueel.
Als de plannen vaste vorm krijgen bereid hij zich voor om zijn omgeving te informeren. Thuis weten ze het natuurlijk al lang, want zonder support van het gezin zou hij het niet doen. De voorbereiding richt zich dus op het verhaal voor zijn zakenpartners. Hij weet niet precies hoe de reactie zal zijn, maar inmiddeld is Loek niet meer te stoppen. Dus dat hij het gaat doen staat vast.
Wordt vervolgd!
Geschreven door Marja Davids